جلیل دوستخواه متولد ۱۳۱۲ در اصفهان است. او ایران‌شناس، پژوهشگر، نویسنده، ادیب، شاهنامه‌پژوه و مترجمِ معاصرِ ایرانی است.
در سال‌های ۱۳۱۷ تا ۱۳۳۱ خورشیدی، دوره‌های مکتب‌خانه، دبستان، سه ساله‌ی آغازِ دبیرستان و دوساله‌ی دانش‌سرای مقدّماتی شبانه‌روزی را در همان شهرِ زادگاه‌اش اصفهان گذراند.
در سال‌های ۱۳۳۴ تا ۱۳۳۶ خورشیدی در ضمنِ کارِ روزانه در کارگاه‌های گوناگون، به کلاس‌های شبانه رفت و خود را برای شرکت در آزمونِ ورود به دانشگاه آماده کرد و در سال ۱۳۳۶ در دانشکده‌ی ادبیّات دانشگاه تهران به عنوانِ دانشجوی رشته‌ی زبان و ادبیاتِ فارسی پذیرفته شد. همچنین به تدریس در یک دبیرستانِ روزانه و چند آموزشگاهِ شبانه و کار در برخی از نشریه‌های ادبی- فرهنگیِ تهران از جمله همکاری با روح‌الله خالقی و سپس م.به‌آذین در تدوین و نشرِ ماهنامه‌ی پیام نوین و استاد ایرج افشار در انتشارِ ماهنامه‌ی راهنمای کتاب پرداخت و دوره‌ی کارشناسی را تا سال ۱۳۳۹ گذراند و رتبه‌ی یکم را به‌دست‌آورد.
در سال ۱۳۴۲، کتاب هیمالیا، ترجمه‌ی برگزیده‌ی شعر پانزده نفر از شاعران اردو زبان شبه قاره‌ی هندوستان و پاکستان را با همکاری دکتر علیرضا نقوی منتشر کرد و کتاب اوستا، نامه‌ی مینوی آیین زرتشت، بازنوشت گزینه‌ای از گزارش اوستای ابراهیم پورداود را در سال ۱۳۴۳ زیر نظر استادش تدوین کرد و به ناشر سپرد.
در سال ۱۳۶۳ ترجمه‌ی کتاب آفرینش و رستاخیز، پژوهشی معنی‌شناختی در ساخت جهان‌بینی قرآنی، اثر پژوهشگر ژاپنی «شینیا ماکینو» را منتشر کرد.
در سال ۱۳۶۶ کتاب دو جلدی «اوستا، کهن‌ترین سرودها و متن‌های ایرانی» (گزارش و پژوهش) یکی از مشهورترین آثارش را برای بزرگداشت سه هزارمین سال زادروز زرتشت و یک‌صدمین سال زادروز ابراهیم پورداود آماده چاپ و نشرکرد.
دکتر دوستخواه بیشتر در زمینه‌ی زبان و ادبیات فارسی به‌ویژه شاهنامه‌شناسی و حماسه‌سرایی در ایران، پژوهش‌ها و ترجمه‌هایی را انجام داده‌است.
